Door de Lens van Ankie: wat een intens gevecht

De fel oranje kleur van de shirts van de tegenstanders steekt er vurig bij af. Alsof ze het van te voren zo bedacht hebben. Daar komen de mannen van Kampong het veld op. Zij spelen hier vandaag de tweede wedstrijd van de finale om de landstitel. Het is erop of eronder voor de mannen in het blauw; een kleur die het verrassend goed doet onder een strakblauwe hemel, weet ik toevallig van eerdere finales. Er moet gewonnen worden.

Terwijl ik de kleddernatte plastic zak om mijn camera voor de zoveelste keer rechttrek en met een vaatdoek mijn lens probeer schoon te maken (wat trouwens wonderbaarlijk goed lukt) omdat mijn lensdoekje luttele seconden daarvoor tijdens het fotograferen van een knappe reddingsactie van keeper Joren Romijn uit mijn handen is gevallen, midden in een vieze modderplas, probeer ik de wedstrijd met mijn camera te blijven volgen.

Ik sta een tijdje schuin achter het doel van Bloemendaal, helemaal in de hoek van het veld. Het deprimerende weer, het lange wachten de beslissende goal, het uitzicht op het weinige,maar eensgezind in oranje gestoken publiek aan de overkant van het veld geven me een unheimisch gevoel. Waarom vond ik dit ook alweer zo leuk?

Maar dan opeens gebeurt er van alles op het veld, vlak voor mijn neus. Het is nog lang niet voorbij. Kampong gaat tot het uiterste. De lijn tussen winnen en verliezen blijkt flinterdun. 'Ik heb veel mooiere wedstrijden gezien', murmelt een collega na afloop. De
frustratie om de misgelopen titel zit hoorbaar diep.

Merkwaardig genoeg heb ik tussen alle druppels door tot de laatste minuut alleen nog maar genoten. Wat een intens gevecht. Een onverschrokken strijd: waanzinnig. Alsof ze het speciaal voor mij deden.