Door de Lens van Ankie: nog even binnen blijven
PROVINCIE UTRECHT - In een week waarin het kabinet onverwachts opeens besloot dat topsporters in topcompetities weer mogen gaan trainen en wedstrijden spelen, stevenen we inmiddels als de Titanic in zijn laatste seconden voor de ijsberg met zijn allen af op een harde lockdown. We voelden het natuurlijk wel een beetje aankomen, maar als het dan eenmaal zover is, overvalt het je toch.
Terwijl ik dit schrijf, kijk ik vanuit mijn zolderraam naar buiten. Het Máximapark ligt er mooi bij. Maar hoewel buurtbewoners het park de afgelopen maanden 'ontdekt' hebben en er al menig boterhammetje is verorberd tijdens verfrissende lunchwandelingen, is het er toch al maanden stil. Geen hardloopwedstrijden voor het goede doel, hartverwarmende lintwurmpjes, vrolijke skateparades, vroege zondagochtend bootcamps of rijen vol zonnegroetende yogi's en yogini's.
Vrije vogels
Dan worden mijn gedachten verstoord door een klein bont gekleurd koolmeesje. Hij zit een beetje schommelend op het draad van de kerstlampjes die we deze week met veel moeite, gevaarlijk balancerend op een hoge uitschuifladder, in onze eikeboom hebben opgehangen. Hij is niet alleen. Een paar takken lager zit een glimmende zwarte merel. En hoe langer ik blijf kijken hoe meer dieren ik zie. In de verte zwemmen twee zwanen in de vijver. Het mannetje probeert ongegeneerd indruk te maken op zijn vrouw. Ze wonen er al jaren.
Op het gras lopen drie fazanten, twee vrouwtjes en een man, die net met veel geweld uit de lucht zijn komen vallen. En hoog in de lucht vormen zich twee uitgerekte V's van luid gakkende langstrekkende wilde ganzen. In je holletje blijven als er gevaar dreigt, voorraden aanleggen voor moeilijke tijden en uit de buurt van je vijand blijven: alle dieren weten het. En ze doen er ook niet moeilijk over. Het is een kwestie van overleven. Niets meer en niets minder.
Zodra het gevaar geweken is, kunnen ze allemaal weer naar buiten. Wij ook. Maar nu, nog even niet.
